Voor velen is het de grootste nachtmerrie: afgewezen worden. Wat als ze jou afwijzen… Ontmoedigend? Of een geweldige leerervaring? Die keus is bij iedere afwijzing aan jou en jou alleen.
Ze kwam mijn richting uitgelopen. Ik herkende haar direct. Ze zat bij mij in de workshop die middag en ze had daar veel gefronst. “Mag ik je wat ‘feedback’ geven?”…
Als iemand je voorstelt om feedback te geven is dat meestal niet om je te bedanken dat je het zo geweldig gedaan hebt. Voor iemand die zo veel last heeft van het impostor syndrome als ik, is dit héél eng.
Impostor syndrome: a psychological pattern in which an individual doubts their accomplishments and has a persistent internalized fear of being exposed as a “fraud”. Despite external evidence of their competence, those experiencing this phenomenon remain convinced that they are frauds, and do not deserve all they have achieved. Individuals with impostorism incorrectly attribute their success to luck, or as a result of deceiving others into thinking they are more intelligent than they perceive themselves to be. (Bron: Wikipedia)
Ik had natuurlijk ‘nee’ kunnen zeggen op de vraag. Steek die ‘feedback’ maar in euhm… Maar mijn nieuwsgierigheid en bereidheid om te leren van mijn fouten wint het altijd, dus ik hield mijn hart vast en zei ‘Kom maar op’.
Wat dóe jij hier eigenlijk?
“Ik voelde me niet bepaald veilig in jouw workshop. Je slechte voorbereiding was voor iedereen voelbaar en daarom liep meer dan de helft van de mensen weg. Ik kan het weten, want ik heb ook ooit workshops gegeven boven mijn kunnen. Misschien ben ik daarin wat verder dan jij.
Weet je wat mij een beetje verbaast? Dat het niveau van de workshopgevers op dit festival best wel hoog is. En dan sta jij ertussen… wat dóe jij hier eigenlijk?”
Ontmaskerd worden als een fraudeur. Daar was ik heel erg bang voor. Maakt niet uit hoeveel mensen ik al succesvol heb geholpen. Er is altijd dat kleine duiveltje op je schouder dat in je oor fluistert: “Je klooit maar wat aan en vroeger of later zal jij ontmaskerd worden door iemand die jou helemaal door heeft”.
En dan komt opeens je grootste nachtmerrie gewoon uit… Het eerste wat er gebeurde is dat ik schaamteloos jankend in haar armen viel. Met lange uithalen vertrouwde ik haar toe dat ik in eerste instantie helemaal geen zin had in die workshop en ik kon er geen inspiratie voor vinden.
Ik wist me totaal geen houding te geven tegenover mijn kritiekgever, dus dan maar als een idioot. Niet cool. Geen klasse. Geen stijl.
Dat ik later nog complimenten kreeg van andere deelnemers, ontging mij volkomen. Het zijn altijd de negatieve reacties die blijven hangen. Want het bevestigt je diepe donkere vermoeden dat ‘je het eigenlijk niet kan’.
2 lessen die ik leerde van mijn grootste nachtmerrie
Maar in dit geval was deze kritiek precies wat ik nodig had. Ik heb er zo veel van geleerd, maar gelukkig niet het soort les dat mijn eigen innerlijke politieagent graag wilde dat ik leerde, namelijk: beter stop je met het geven van workshops. Dit kun jij toch niet.
1. Ga niet over je eigen grenzen heen
Ga nooit over je eigen grenzen heen, omdat je denkt dat anderen bepaalde verwachtingen van je hebben die je moet waarmaken.
Ik wilde die workshop helemaal niet geven. Ik kon er geen inspiratie of energie voor vinden. Maar ik dacht dat anderen dit van mij verwachtten. Dat wilde ik waarmaken. Maar daarmee bereikte ik het tegenovergestelde effect. Het kostte me meer moeite dan normaal en alles dat ik zei kwam er geforceerd uit.
Dus, voortaan alleen nog workshops waar ik in eerste instantie zelf heel blij van word. Zo gaat het moeiteloos voor mij, en ben ik ook mijn deelnemers het beste van dienst.
2. Maak een goed onderscheid tussen wat van jou is, en wat de kritiekgever toebehoort
Later kwam ik erachter dat de kritiek niet alleen over mij gaat, maar ook over de kritiekgever. Veel van de kritiek komt voort uit een onvrede met de eigen situatie en zelfafwijzing.
Het heeft geen zin om alles bij de kritiekgever te leggen. Het is te begrijpen dat je als eerste reactie je ego wilt beschermen, maar je kunt er zeker wat van leren. Laat die kans dan ook niet zomaar voorbij gaan door alles bij de ander neer te leggen.
Maar aan de andere kant: het is ook niet constructief om alles op jezelf te betrekken. Het is een beetje van beide, denk ik.
Dit laatste heeft mij enorm geholpen om met compassie naar mijn critici te blijven kijken. Aan de ene kant geven ze haarfijn aan waar ik het beter kan doen. Op welke gebieden ik boven mezelf uit kan groeien. Aan de andere kant laten ze me zien dat zij ook maar mensen zijn, met hun eigen bagage, kwetsbaarheden en uitdagingen. Dit is wat mij enorm voor mijn criticus innam.
En zo werd mijn ergste nachtmerrie mijn grootste win.
Wat als ze jou afwijzen?
Vind jij afgewezen worden ook zo eng? Zelfs op het irrationele af? Bedenk dan dat afwijzingen wegwijzers zijn naar enorme groei en verbondenheid. Ja het is eng. En nee, het is helemaal geen ramp als je je als een idioot (zoals ik) gedraagt zodra je een keer wordt afgewezen. Geef het wat tijd en wees mild voor jezelf. Er zitten geweldige successen in afwijzing verscholen.
Wist je dat een betere omgang met afwijzingen een geweldige relatie juist zelfs dichterbij brengt? Hoe dat precies werkt leg ik je uit in mijn volgende live online workshop: Zo krijg je een relatie, zonder friend zone.
Deze vindt plaats op woensdag 14 augustus 2019. Leuk als je er bij bent!
Inschrijven kan hier:
