Nou ik heb geweldig nieuws hoor! Het vele daten heeft sneller dan ik dacht z’n vruchten afgeworpen. Ik heb afgelopen maand een nieuwe liefde gevonden. Dit voelt ontzettend eng om te delen, want ik zit nog vol in het stadium ‘GEEN LABELS PLEASE’. Dit is wat ik al een tijdje graag wilde, een lieve partner in crime om een mooi stuk leven mee te delen. Maar nu hij dan ook echt voor mijn neus staat heb ik gemengde gevoelens. Dit wilde ik toch?
Weg controle
Ik voel de controle over mijn overzichtelijke, vertrouwde single leventje tussen mijn vingers weg glippen. Eigenlijk moet ik heel volwassen mijn administratie nog doen, op tijd op mijn volgende afspraak zijn met die klant, mijn huis opruimen voordat mijn vrienden langskomen en mijn was doen omdat ik al twee dagen door mijn slipjes heen ben. Maar waarom zou ik dat doen als ik tot ’s middags in bed kan blijven met hem?
Moet ik niet smoorverliefd zijn?
Hij is alles wat ik me kan wensen. We hebben bizar veel met elkaar gemeen, van de grote verwachtingen des levens, tot aan onbenullige details. Net als ik is hij single, kindervrij en staat open voor een nieuwe partner. Hij is exact mijn leeftijd en we delen zelfs onze jeugdherinneringen: Nirvana, nee! Guns ’n Roses, yay! En toch hoor ik ze niet. De violen. Ik zie geen regenbogen en ik voel geen vlinders. Met zo’n prijsdier als hij, klopt dat dan wel? Moet ik niet hals over kop, hoteldebotel geen hap meer door m’n keel krijgen?
Dit voelt blasé
Ik heb mijn leven al heel wat keren mogen delen met een paar ongelooflijk leuke, lieve, goede partners in lange termijn relaties. Daten met mijn nieuwe lief voelt beklemmend herkenbaar. Weer vertel ik al mijn vrienden hoe deze man helemaal het einde is. Weer sloof ik me extra hard uit om indruk te maken. En weer gebruik ik dezelfde koosnaampjes. Lief, schatje, babe… Ik heb het al zo vaak meegemaakt. Wat maakt deze heer dan zo uniek? Of is hij gewoon het zoveelste nietsvermoedende projectiescherm voor mijn onbedwingbare neiging me aan een man te willen binden?
Iedere keer denk ik: ‘oh leuk, dit weer’. En daarna gaat mijn hoofd van: ‘maar dan komt ook dat weer: afstevenen op verbinding, samen mooie herinneringen maken, de verveling, de sleur, de ruzies, de compromissen, ‘voor de relatie vechten’, de onafwendbare breuk en de maanden van liefdesverdriet’. Wil ik mijn zorgeloze, autonome single leventje echt opgeven voor weer zo’n cyclus, zo’n enorme, risicovolle onderneming? Te laat. Ik zit er al middenin. Vanaf het eerste moment dat ik ‘m zag. Lichte bindingsangst overvalt me in de dagen tussen onze dates in.
Gewoon doen
Jaren van ervaring hebben me ook geleerd dat iedere keer als ik teveel ga nadenken, ik de liefde uit mijn leven duw. Ik heb het hier niet over de liefde van anderen, maar de liefde die ik voel voor mezelf. Als ik eens naga: wat vind ik NU het allerleukst in mijn leven voor mezelf, ongeacht wie daarbij betrokken is? Dan is het leuke dingen doen met mijn nieuwe liefje.
Mooi! Dan gaan we dat gewoon doen en er verder niet te veel over nadenken.
En zo is het: laat alles gewoon gebeuren en zie het voor wat het is. Laat de liefde door het leven heen stromen. Ik mag het toelaten, ook al ligt er een stapel vuile was, mijn vrienden en een klant om aandacht te vragen. Net zoals ik ook twijfel gewoon mag voelen als die zich aandient. En het daarna weer lekker los laten, omdat dat uiteindelijk ook niet zoveel voorstelt.
Ik vraag me af, herken jij dit? Voel jij wel eens bindingsangst? Of heb je wel eens dates gehad met een heel leuke vrouw die dat voelde? En wat deed je toen? Ik ben erg benieuwd naar je verhaal.