Lieve mannen in mijn leven, bedankt!

Aan iedere man die dit leest, deze is voor jou. Lieve mannen. Ik krijg geen genoeg van jullie in mijn leven. Daarom, een ode.

Freek vertelt me hoe hij, afwijzing na afwijzing, behoorlijk verbitterd is geraakt met vrouwen. “Waarom zijn ze altijd zo hard?” Deze en meer verwensingen aan het adres van vrouwen in het algemeen maken het niet gemakkelijker voor Freek om leuke dates met hen te hebben en vice versa.

Ik raad hem aan de negatieve spiraal van wederzijdse afwijzing eigenhandig om te draaien en zich te focussen op wat hij juist bewondert aan vrouwen: “Want door je te richten op het positieve, maak je het voor iedereen een stuk makkelijker om dichtbij elkaar te willen zijn. Schrijf eens een ode aan de vrouw.”

Zelf heb ik nog nooit een ode geschreven aan de door mij begeerde sekse, maar ik voel het wel. Waarom zou ik zelf mijn bewondering verbergen? Ik zeg het, zing het, schreeuw het van de daken: lieve mannen, waarom vind ik jullie zo ongelooflijk leuk, lekker, fijn, lief, slim, sterk en fascinerend? Ik noem jullie allemaal voor mijn schrijfgemak even jou, OK? Voel je vooral persoonlijk aangesproken.

Je bent mijn ultieme spiegel

Alles wat je tegen me zegt en met me doet, daarin zie ik mezelf weerspiegeld. Ik zie in jou mijn mooiste kanten duidelijk gereflecteerd, maar ook mijn donkere kanten en mijn angsten. Het is er allemaal. Door jou weet ik dat ik niet alleen sta en dat jij uiteindelijk hetzelfde doormaakt als ik. Introspectie is niet makkelijk, maar door jou zie ik mijzelf ineens helder. Ik zwaai naar je. Jij zwaait terug.

Je staat achter me

Je durft in mij te geloven. Ook al maak ik fuck-ups, keer op keer. Ik ben niet de makkelijkste. Ik stel hoge eisen aan al mijn relaties. Jij haalt je schouders op en blijft onverstoorbaar naast me staan. Je bent zo ontzettend aan mij gewaagd. Je laat je niet snel door mij omver blazen. Je staat steviger met beide benen op de grond dan ik. Ik val soms. Ik ben niet bang om op mijn bek te gaan en het stof weer van mijn kleding te kloppen. Toch sta je altijd klaar om me net op tijd op te vangen. Dankjewel.

Je trekt mij aan

Het vrouwelijke in mij wordt ontzettend blij van het mannelijke in jou. Je bent zo onweerstaanbaar spannend. Ik blijf me tot je aangetrokken voelen. Soms heb ik zin om alles voor je te doen wat je maar wil. Ik krijg nooit genoeg van je. Ik kan dwepen als een schoolmeisje met alles wat ik mooi vind aan jou totdat je gek wordt van mijn complimentjes en bewondering. Jammer dan. Ik meen alles wat ik zeg.

Je bent mijn leraar

Je haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Wat kan jij irritant zijn zeg! Blijkbaar had ik nog iets te leren en je maakt het me keer op keer weer duidelijk: ‘Klazien, er zit meer in jou’. Door jouw onuitstaanbare gedrag kan ik groeien en als dat kwartje eenmaal valt, word ik voor de zoveelste keer een beter mens.

Ik heb diep respect voor je

Als jij gelukkig bent, maakt mij dat super gelukkig! Het is jouw taak niet om mij gelukkig te maken. Het is jouw taak om jou gelukkig te maken. En als ik zie dat je dat lukt, ondanks al je uitdagingen en tegenslagen, maak je me zo intens blij!

Ik hou van je. Dankjewel.

Zomer 2017. Ik dans op een feestje op een boot. Ik krijg, net zoals de andere vrouwen in de ruimte, een blinddoek om. Zonder visuele afleiding kan ik de muziek nog beter op me in laten werken. Achter me komt een man staan. Hij pakt mijn handen vast en leidt me in een dans. Ik hoef nergens meer over na te denken en geef me aan de onbekende over. Hij slaat zijn armen om me heen. Alles is OK. Geen idee verder wie deze man is. Maakt ook niet uit. Maar daar was wel de bovenstaande foto van gemaakt 🙂 Bedankt, onbekende man.

… En jij? Aan wie zou jij een ode willen schrijven? Deel het met me in de reacties.