Ik was eigenlijk gestopt met actief zoeken naar een relatie. Mijn date-energie tank was leeg, dus geen behoefte om mezelf moe te maken. Bordspellen bij vrienden, samen gamen, Formule 1 samen kijken, zo kwam ik Corona wel door.

15 januari was het weer bordspeldag bij een goede vriendin. Zij had haar vriendin van de middelbare school uitgenodigd. Waar we heel snel achter kwamen was dat we gezamenlijke interesses hadden. En best obscure dingetjes. De dag vloog voorbij, en zij vroeg of ze mijn nummer mocht.

Fast forward: 14 februari besloten elkaar vriend/vriendin te noemen. Sorry als de details hiervan wat vaag zijn, maar het vloog voorbij, ik kan me niet veel herinneren, en dat is een goed ding.
Wat ik wél kan meegeven is dat ik weet hoe mij dit geluk is overkomen. Ik ben mijzelf gebleven. Ik blijf groeien, ik blijf leren, maar dat bouwt aan die dingen waar ik van mijzelf al trots op ben.
We hadden elkaar voor 15 januari al één keer eerder ontmoet, en ik heb blijkbaar toen zo'n indruk achter gelaten dat ze het niet kon loslaten. En gezien waar we nu staan is mijzelf zijn verreweg het beste wapen wat ik heb, ik moet het alleen durven gebruiken.

Vroeger was ik zo onzeker over wie of wat ik moest zijn. Ik heb nu veel meer rust gevonden.
Ik kan veel beter communiceren naar anderen wat ik nodig heb en anderen weten ook beter wat zij aan mij hebben. Want ik ben eerlijker en opener naar mezelf geworden en naar anderen en dat helpt me in alle relaties. Die met mezelf, maar ook die met vrienden, familie en mijn nieuwe vriendin natuurlijk.

Klazien wees mij op het gevoel dat er onder mijn pijn zat. Dat was zo’n ontzettend belangrijk onderdeel van mijn helingsproces. En die pijn was intens, ik wás die pijn! De belangrijkste les die ik leerde was dat ik daar helemaal niet onmachtig onder hoef te zijn. Ik heb het leren integreren. De pijn bestuurt en definieert mij niet meer, maar ik zet het in als tool voor groei. 

Ik leerde uiteindelijk mezelf. Het was een les Martijn.

Toen ik begon met de cursus, was ik bijna wanhopig. Ik durfde eigenlijk niet mee te doen. Maar ik wist ook dat ik drastische stappen moest gaan nemen. Het was mijn laatste kans. Ik had al zoveel geprobeerd. Verschillende psychologen, cursussen, boeken van pick-up artists... Vooral die boeken klopten gewoon niet voor mij. Ze waren gebaseerd op manipulatie en dat was niet wat ik zocht.
Ik twijfelde of ik op algemeen sociaal gebied wel ver genoeg ontwikkeld was, om echt wat aan de cursus te hebben. Ik was bang voor tips van het type ‘Ga gewoon lekker de kroeg in’.
Maar het voelde meteen zo vertrouwd dat ik me gelijk de 1e les al veel kwetsbaarder durfde op te stellen dan anders. Dat is best bijzonder voor mij.
De grootste verandering die ik heb doorgemaakt is dat ik me nu besef dat ik gewoon fouten mag maken. Mijn oude overtuiging dat ik absoluut geen fouten mocht maken - wat als ze het doorhebben! - ben ik gelukkig kwijt.
Als ik iets eng vind, ga ik het niet meer uit de weg, maar denk ik fuck it! Gewoon doen. Want wat is het ergste dat er nou kan gebeuren. En als één individu mij niet ziet staan, wil niet zeggen dat alle anderen mij ook zullen afkeuren. 

Na twee weken continu om elkaar heen te draaien vond ik de vrouw met wie ik nu een jaar samen ben. We bleken onafscheidelijk. Alsof we al jaren samen waren. Ik vind het echt fijn! Om thuis te komen en dat zij er dan is. Knuffelen. Ouwehoeren. Zoenen... Wat ik daarvoor echt moest overwinnen was de Mr. Nice Guy in mij. Ik heb van Klazien geleerd wat voor effect hij heeft op mijn liefdesleven en hoe je daarmee om kunt gaan zodat hij geen invloed meer heeft. 

Binnen 48 uur na afloop van de cursus meteen al een telefoonnummer en een date gescoord!
En het allermooiste vind ik nog wel dat de manier waarop de dingen gingen voor mij zo logisch aanvoelde. Ik had nergens het gevoel een drempel over te moeten of dat ik iets engs aan het doen was. Sterker nog, ik denk dat ik het pas ongemakkelijk had gevonden als ik haar níét mee zou hebben gevraagd.

Vandaag is, bijna zeker, de laatste dag van mijn net-niet-30-jarige single-streak! Woensdag vroeg ze of ik haar vriendje wou zijn. Ik wist het nog niet zeker en had nog even bedenktijd nodig - we hadden immers pas 5 keer afgesproken. Maar ik weet zeker dat ik dit wil nu en morgenavond ga ik dat aan haar vertellen.
Dankjewel Klazien voor al je hulp op dit pad! Zij kwam in m'n leven op een moment dat ik het totaal niet verwachtte, juist terwijl ik het single-zijn volledig had omarmd. Door alles wat ik geleerd heb, heb ik m'n hoofd koel kunnen houden tijdens het hele proces en zorgeloos rustig op kunnen bouwen.

Door de  Toolkit  die ik van Klazien heb gekregen maak ik mij niet meer druk  of ik het wel goed genoeg doe. Ik liep vaak tegen negatieve gedachten aan als: hoe zal een vrouw over mij denken? Niet om zelf een leuke tijd te hebben. Het hele traject was echt een eye-opener waardoor ik nu een leuke lieve vrouw heb ontmoet, waar ik alles kan mee bespreken zonder zorgen te hoeven maken  of ik het nog wel  'goed' doe. Het beste advies? Op een date kom je vooral plezier maken voor jezelf!

Ik heb iemand in mijn leven die ik sinds twee weken mijn vriendinnetje mag noemen. Terugkijkend denk ik dat de cursus mij focus gaf in de zoektocht. Kantelpunt voor mij is te beseffen dat ik minder m'n best hoef te doen en meer mag zijn wie ik ben en dat ook mag uitdragen. Hoewel ik natuurlijk zelf initiatieven nam in het uitvragen van vrouwen, merkte ik dat vrouwen ook achter mij aan gingen. De vrouw waar ik nu een relatie mee heb was bijvoorbeeld vrij vasthoudend voor een lange tijd.
Erg leuk om te vertellen is dat een heleboel onzekerheden als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Op het fysieke vlak voel ik me erg vrij en zeker. En ik krijg zeg maar zeer goede recensies: “Ik heb nog nooit zo lekker gezoend”. Mijn lengte (163 cm) is altijd wel een onzekerheidje voor me geweest. Ik kan er goed mee leven en ik heb het geaccepteerd en liet me er steeds minder door tegenhouden. Maar het blijft extra leuk als het voor mijn vriendin blijkbaar ook geen issue aangezien zij 1.86 lang is.

Ik was ik erg onervaren met dating. Bang om initiatief te nemen.
Mijn eerste intentie om te werken met Klazien was niet eens om meteen letterlijk een vriendin te krijgen. Ik wilde vooral aan mezelf werken. Maar die relatie is inmiddels toch wat er uiteindelijk is gebeurd. Zo moeilijk als ik het mezelf maakte hoeft het helemaal niet te zijn. Ik dacht van mezelf vaak dat ik saai was of niks te bieden had. Bleek niks van waar te zijn.

Ik heb een vriendin!!
Zonder Klazien was die bewuste avond
net zo afgelopen als de eerste keer.
Wat ging er anders?
Ik leef nu meer in het moment.
Ik stel geen eisenlijstjes meer op,
maar probeer het gewoon leuk te hebben.
Mijn motto op dit moment: Was het leuk? Dan maken we (nog) een afspraak.

Ik heb echt een heel interessant jaar gehad.
Ik weet echt niet waar ik moet beginnen.
Ik heb zoveel gedaan en meegemaakt.
Ik ben echt een heel ander mens geworden.
En afgelopen zondag mocht ik wakker worden naast een hele leuke vrouw. En het is gewoon echt de Nieuwe Werkelijkheid waar ik altijd naar uitkeek, maar nooit precies wist hoe ik daar naar toe kon werken.

De cursus ging uiteindelijk veel verder dan het vinden van een vriendin. Het gaat ook over het vormen van jezelf en je leven. Dat had ik echt nodig.
Ik ben nu een stuk comfortabeler met mezelf. Ik durf meer risico’s te nemen, ik durf gewoon over het algemeen veel meer. Simpel voorbeeldje: voorheen zou ik nooit in een achtbaan zijn gestapt. Gisteren voor het eerst geweest. Ben gelijk vier keer achter elkaar gegaan, zo gaaf vond ik het.
Door mijn nieuwe lef, ben ik ondernemender geworden en heb ik de juiste sociale settings gevonden. Daar ontpopte ik me als een echt sociaal dier. Ik ontmoet zoveel meer nieuwe leuke mensen. Ik onderneem spontane acties. En ik ben, ondanks dat ik nog altijd een beetje verlegen ben, helemaal niet meer zo mensenschuw als vroeger.
Ik durf vrouwen gewoon aan te spreken. Het zijn geen mythische wezens meer voor mij. Ik heb gewoon leuke gesprekken, of het nou wat oplevert of niet, dat maakt niet uit. Ik voel me makkelijker bij hen en zij voelen zich makkelijker bij mij. Er zit geen druk meer op.
De mensen in mijn omgeving die me al een tijdje kenden, dachten soms, wat doe jij nou allemaal, tegenwoordig?
Ik zit nu met een nieuw luxe probleem. Ik heb nu zoveel vrienden dat het soms moeilijk is te balanceren qua tijd.
Toen ik vlak na de cursus mijn allereerste vriendin kreeg, zat ik in een enorme roes van gelukzaligheid. Achteraf ging het succes allemaal iets te snel, besef ik me nu, maar op dat moment voelde ik me beter dan ik me ooit had gevoeld. Ik was euforisch.
Mijn grootste inzicht van mijn werk met Klazien is: leren durven. Ga steeds net ietsje verder dan je eigenlijk durft en vertaal het in concrete acties. Ik doe sindsdien nog steeds bijna dagelijks dingen die ik eigenlijk niet durf. Het is top! 

Het is voor mijn nu ook officieel. Ik woon samen met mijn liefje. Een nieuw huis en een nieuwe start in mijn leven. Bedankt Klazien!